Juni 2002

Privatisering van aula’s

Grootschalige privatisering van begraafplaatsen komt in Nederland niet echt van de grond, maar in het geval van aula’s en uitvaartcentra is particulier ondernemerschap al jaren gewoon. Waarom zou je het doen? Of laten? Een inventarisatie. Over geprivatiseerde en bijna geprivatiseerde aula’s in Werkendam, Papendrecht, Alblasserdam, Zwolle en Ridderkerk. Tevens een interview met Siem Boersma, directeur van Monuta, het bedrijf dat als nationale marktleider op het gebied van de uitvaartzorg ook menig aula en uitvaartcentrum exploiteert.

Bekisting

De Begraafplaats inventariseerde wat er op het gebied van bekisting te krijgen is en verzamelde ervaringen van begraafplaatsen met diverse producten. De tweede aflevering uit de serie ‘productinformatie’, waarin telkens één product of dienst centraal staat.

Monumentenzorg

Het funeraire erfgoed staat dit jaar extra in de belangstelling. Zo ook in dit nummer. Met een verslag van een funeraire studiedag in Utrecht, een bijdrage van funerair historicus Wim Cappers - die het beleid van de LOB inzake funeraire cultuur als tweeslachtig typeert -, en een verslag van een bezoek aan drie Brabantse begraafplaatsen in het kader van de actualisering van het monumentenregister. De Begraafplaats ging mee naar het ‘kerkhof met de beelden’ in Tilburg, een bijzonder voorbeeld van ‘eentonig begraven’ in Vught en ‘een prettige verrassing’ in St. Oedenrode.

Convenant lijkhoezen in de maak

Lijkhoezen blijven de uitvaartgemoederen bezighouden. Dit leidde de afgelopen tijd tot diverse, soms tegenstrijdige uitlatingen van de verschillende partijen die bij deze problematiek betrokken zijn. Hieronder chronologisch een lijst van de ontwikkelingen sinds februari 2002, die begin mei hebben geleid tot een heus 'convenant lijkhoezen'.

Monument voor ongedoopte 'weggestopte' kinderen

Vroeger werden doodgeboren kinderen niet op het kerkhof begraven, in gewijde grond, maar weggestopt 'achter de heg'. Zonder naam, want ze waren nog niet gedoopt. De vader moest zelf de kuil delven om zijn kindje te begraven. Vergeten werd dat kind nooit, zeker niet door de moeder en de vader, de broertjes en zusjes. Tientallen jaren later, bij de inzegening van een herdenkingsteken ter rehabilitatie van deze 'weggestopte kinderen',  blijkt hoe onverwerkt dat verdriet nog kan zijn - veroorzaakt door de harteloze houding van de kerk in die jaren.

Cultuur als kapitaal

Funerair historicus Wim Cappers typeert het beleid van de LOB inzake funeraire cultuur als tweeslachtig. Cappers stelt zich onder andere enkele vragen die hopelijk discussie uitlokken, zoals: zouden de kosten van het inventariseren en de instandhouding van waardevolle graven ook niet op de begroting van de begraafplaats moeten drukken? En moeten we de waarde van grafbedekkingen, gebouwen en groen op de begraafplaats dan niet gewoon in geld uitdrukken?

Een Nederlandse begraafplaats in India

 Dominee Praise Thaiparambil zou het vreselijk vinden als zíjn voorvaderen er zo bijlagen. Respectloos, onzichtbaar. Dus wil hij schoon schip maken. Het onkruid bestrijden, de graven renoveren, het druggebruik een halt toeroepen en een mini-museum oprichten. Dat zijn de plannen. Zodat de doden er weer netjes bijliggen en toeristen niet meer schouderophalend voorbij lopen aan dit stuk geschiedenis.Door

"Alles kan op Zorgvlied, maar niet op iedere plek"

Hij was de enige niet-beheerder tussen uitsluitend beheerders die solliciteerde. En hij werd het. Arpad Nesvadba, een uitvaartondernemer uit 'het Haagse', is de nieuwe beheerder van Zorgvlied, het Père Lachaise van Amsterdam zoals de gemeente Amstelveen de begraafplaats in de personeelsadvertentie omschreef. Een advertentie die begon met 'Waarheen leidt volgens u de weg in Zorgvlied?' Volgens Nesvadba onder andere naar een crematorium op de begraafplaats, "klein en zo onopvallend mogelijk" en een apart veld waar trendsettende en artistiek uitdagende monumenten bij elkaar kunnen staan. Daar kan dan ook het tot nu toe geweigerde grafmonument voor kunstenaar Peter Giele een plaats krijgen.

Verder:

Op de fotopagina’s: Pauline Prior fotografeerde een uitvaart met paard en wagen. Als bijzonder gebouw een café op begraafplaats Westerveld in Driehuis. Het favoriete plekje ligt in Schiedam. Marie-Louise Meuris vertelt in haar column Hemel & aarde over een bijzondere uitvaart in Limburg. Jurist mr. W.G.H.M. van der Putten behandelt in zijn Vraagbaak weer veel interessante vragen en antwoorden, o.a. over gescheiden ouders en oude resten in een nieuw graf. En uiteraard veel nieuws, zowel van de LOB zelf als van diverse begraafplaatsen in het land.