Uniforme bewegwijzering naar begraafplaatsen
“Voor de nabestaanden was er helaas bitter weinig geregeld.” Midden jaren tachtig gebruikte de Stichting Ideële Reclame (SIRE) deze slogan bij een campagne om allerlei zaken rond de eens onvermijdelijk dood beter en reeds bij leven te regelen. In diezelfde periode kwam een uniforme bewegwijzering naar begraafplaatsen tot stand, dankzij een initiatief van de werkgroep Begraafplaatsen en Crematoria van de Vereniging Stadswerk Nederland, in samenwerking met de ANWB en het Ministerie van Verkeer en Waterstaat. Dit bestaat uit een pictogram, een klein en een groot kruis, gevolgd door de naam van het crematorium of de begraafplaats.
In de jaren negentig is er veel veranderd. Er kwam een nieuwe Wet op de lijkbezorging, er verschenen belangwekkende rapporten, het taboe rond de dood werd doorbroken en er ging vaak geen week voorbij of de media besteedden aandacht aan de dood, begraven en begraafplaatsen. Van de invoering van de uniforme bewegwijzering met het speciaal daarvoor ontworpen logo is tot op de dag van vandaag helaas bitter weinig terecht gekomen. En dat terwijl het rijksbeleid er de laatste jaren juist op is gericht begraafplaatsen weer een centrale plaats in samenleving te geven. Een goede bewegwijzering is daarbij van essentieel belang; niets zo pijnlijk dan te laat komen voor een begrafenis doordat je eerst de halve stad doorzwierf op zoek naar de begraafplaats.
Houders van begraafplaatsen zouden op het gebied van bewegwijzering eens wat meer actie kunnen ondernemen door contact op te nemen met de verantwoordelijke wegbeheerder. De wegbeheerder is in veel gevallen de gemeente, soms de provinciale- of rijkswaterstaat. Vooral de twee laatste organisaties blijken nogal eens afhoudend te zijn als het gaat om het honoreren van een aanvraag. Zij blijken zich dan te baseren op de criteria voor bezoekersaantallen bij ziekenhuizen. Toch ziet men langs auto(snel)wegen veelvuldig de bekende logo-bordjes voor hotels en campings staan, ook al is het een hotelletje met slechts twintig bedden of een camping met plaats voor maar 75 passanten. Kennelijk meet men met meerdere maten.
Heeft u wel eens uitgerekend hoeveel bezoekers er op uw begraafplaats komen? Het aantal belangstellenden kan per plechtigheid sterk variëren. Van 25 tot enkele honderden, gemiddeld zo’n vijftig personen per uitvaart. Afhankelijk van het aantal plechtigheden en het aantal reguliere grafbezoekers kan het aantal ‘gasten’ op uw begraafplaatsen oplopen van enkele duizenden tot vele tienduizenden per jaar.
Voor sommige wegbeheerders zijn hotels en campings, als kortstondige rustplaats voor levenden, kennelijk van meer belang dan begraafplaatsen als langdurige en laatste rustplaats van onze doden.
Heeft u problemen ondervonden bij het plaatsen van bewegwijzeringsborden? Laat dit dan weten aan het bedrijfsbureau. De LOB is er om de gezamenlijke begraafplaats-belangen te behartigen en zal problemen zo nodig met de overheid bespreken.
Waar men aan moet denken bij het plaatsen van borden
In principe kan elke begraafplaats de borden plaatsen. Vooraf moet er toestemming zijn verleend door de eigenaar c.q. beheerder van de weg. De kosten voor de palen en de borden en voor het plaatsen zijn voor rekening van de begraafplaats. Afhankelijk van de gemeente zijn er mogelijk legeskosten voor de vergunning verschuldigd en voor het plaatsen van een bord op de openbare weg. Het kan zinvol zijn te bezien of er ‘meegelift’ kan worden met een gemeentelijk bewegwijzeringsplan. De bewegwijzering kan het beste plaatsvinden vanaf invalswegen via duidelijke hoofdstructuren tot vlak bij de begraafplaats. Bij het begin van de aanduiding kan gebruik worden gemaakt van reeds bestaande ANWB-masten en -palen, hetgeen kostenbesparend werkt. Het daadwerkelijk plaatsen moet door de ANWB gebeuren. Het is verstandig de contacten met de ANWB via de wegbeheerder te laten verlopen.
