Liefde

Trouwen op de begraafplaats

©tekst Rob Bruntink

Op 1 april 2016 gaven Thea en Arie van Veenschoten elkaar het jawoord op begraafplaats Rusthof in Leusden. Mogelijk zijn zij het enige stel in Nederland dat ooit op een begraafplaats een trouwceremonie hield. Toen Thea en Arie van Veenschoten het voornemen uitspraken met elkaar te trouwen, was de begraafplaats eigenlijk de enige locatie die door hun hoofd ging, geeft Thea aan. “Mijn man had altijd een zeer bijzondere, hechte band met zijn vader. Bij ons trouwfeest móest hij aanwezig zijn, dat kon niet anders. Echter: hij was zes jaar ervoor overleden, en lag begraven op Rusthof.”

Opgraven was natuurlijk geen optie, constateert Thea met een knipoog. “Maar we konden wel naar hem toe. Met andere woorden: de trouwceremonie kon niet op een andere plek dan op de begraafplaats plaatsvinden.” Daar moesten vervolgens nog wel enige voorbereidingen voor worden getroffen. De begraafplaatsbeheerder moest ermee instemmen, de gemeente moest het akkoord vinden én er moest een trouwambtenaar gevonden worden die de ceremonie op die bijzondere locatie zou willen leiden. “Allemaal geen probleem,” zegt Thea. “Iedereen werkte onmiddellijk mee.”

Een kleine vijf jaar later kijkt ze nog steeds met een zeer positief gevoel terug op de dag. “Het was droog, niet al te koud, zonnig, windstil… Het was echt een hele mooie dag, we hadden alles mee. We trouwden om vier uur, en de begraafplaats was geheel voor ons en onze gasten. Er heerste een serene rust.”

Thea denkt niet dat de genodigden terugschrokken van de locatie. “Allereerst omdat ze wel wat van ons gewend zijn – je zou ons ‘horrortoilet’ eens moeten zien, een verzameling vol (nep)schedels, schilderijen en Magere Heinen – maar vooral omdat we het verhaal erachter – over de gewenste nabijheid van de vader van mijn man – erbij vertelden.”

Dat bijzondere verhaal kreeg overigens op het laatst nog een extra bijzonderheid: op de avond vóór de trouwerij overleed de moeder van Thea. “Ze was 88 jaar en al een tijdje niet meer in haar beste doen.” Ze kon vrede hebben met het overlijden. De huwelijksdag werd er niet door overschaduwd.

Dunne lijn
Vanwege haar werk – ze is uitvaartondernemer – komt ze nog steeds regelmatig op Rusthof. “Maar ook privé kom ik er vaak. Ik loop er regelmatig een rondje. Ter ontspanning. Om het hoofd leeg te maken.” Is de begraafplaats nu vooral verbonden aan haar trouwerij? “Nee, de begraafplaats is gewoon weer de begraafplaats geworden. Dat ik er getrouwd ben is niet mijn eerste gedachte als ik er kom. Dat ebt weg.”

Thea verbaast zich erover dat er niet veel vaker huwelijksceremonies op begraafplaatsen zijn. “Er moeten toch veel meer mensen zijn die gaan trouwen, maar al wél één van hun ouders zijn verloren. Dan is dit toch een geweldige, maar ook logische manier om hen erbij te hebben? Dichterbij kun je het niet krijgen.”

Ze heeft trouwens van geen enkele genodigde te horen gekregen dat de locatie ongepast zou zijn. “En ik vind ook oprecht niet dat het dat is. Sterker nog: ik denk dat er slechts een dunne lijn zit tussen leven en dood. Een begraafplaats is voor mij dus zeker geen vreemde plek om een liefdevol feest te vieren.”