De natuur in, weg uit de aula!

Op 24 december van het afgelopen jaar heb ik een begrafenis mee mogen maken op natuurbegraafplaats Bergerbos in Midden-Limburg. De overledene was nog veel te jong, slechts 54 jaar, en plotseling uit het leven gerukt, dus de opkomst was enorm en de droefheid alom en oprecht aanwezig. Ook bij mij, maar aangezien ik tot de aangetrouwde familie behoorde, kon ik zonder te erg door verdriet overmand te zijn alles goed in me opnemen. En ik was onder de indruk. Ondanks de kou en de kale bomen, waardoor het bos veel minder bos was dan in de zomer, was het een prachtig en onvergetelijk afscheid.

Die ochtend waren wij nog in een zware sneeuwbui uit de Eifel, ons kerstadres, weggereden naar Limburg, door de Ardennen, glad en glibberig. In Limburg aangekomen, 180 kilometer noordelijker en 450 meter lager, was het weer gelukkig een stuk aangenamer; de temperatuur was enkele graden hoger en een zonnetje deed zijn best door de laatste motregen heen te komen. Vanwege de enorme opkomst was de ontmoetingsruimte van de begraafplaats – een wonderlijk bouwsel van hout en veel glas zodat de natuur buiten ook binnen geheel aanwezig is – te klein; vandaar dat de plechtigheid buiten zou plaatsvinden.

Het binnenrijden van St. Odiliënberg, de begraafplaats ligt buiten dit dorp, is al bijzonder. De grote, romaanse Basiliek van de H.H. Wiro is al van verre zichtbaar. De begraafplaats ligt langs een landelijke weg in een bos. Vanaf de entree met het ontmoetingscentrum gaat de weg door het bos langs graven die her en der te vinden zijn, naar de afscheidsplek in de openlucht.