Eigendomsrecht grafmonument

Vraag:

Hallo Kunt U mij vertellen hoe het zit met het eigendomsrecht van het grafmonument die door de nabestaanden op het familiegraf is geplaatst ? Ik heb me laten vertellen dat deze aan de eigenaar van de begraafplaats toebehoort zodra het geplaatst is. Dit lijkt me erg onwaarschijnlijk, temeer omdat het onderhoud wel door de nabestaanden moet worden verzorgd. Hopelijk kunt U me verder helpen, en bij voorbaat hartelijk dank. P. B.

Antwoord:

Dag, Ik kan het u wel vertellen, maar het is waarschijnlijk handiger en informatiever als u de juridische adviesrubriek raadpleegt van Mr. W.G.H.M van der Putten op www.uitvaart.nl Hij heeft over dit onderwerp al tientallen vragen beantwoord en alles haarfijn uitgelegd. Zie bijvoorbeeld vraag 2026 in de rubriek Begraven, subrubriek Grafmonumenten, waar uitgebreid wordt ingegaan op een uitspraak van de Hoge Raad waarin sprake is van juridisch en economisch eigendom van een grafsteen. (Ik plak zijn betoog hieronder) Met vriendelijke groet, Pauline Harmsen
Vander Putten schrijft: “Inderdaad is het zo dat een grafmonument direct na plaatsing eigendom wordt van de begraafplaats. Dat is overigens niet nieuw. Ons recht is al sinds de 18e eeuw zo. Men was en is het zich alleen meestal niet bewust. De Hoge Raad heeft in de arrest van 25 oktober 2002 alleen bevestigd dat het is zoals het is. Regelmatige bezoekers van mijn site wisten het overigens al járen. De vraag is wat e.e.a. in de praktijk betekent. Voor de rechthebbenden op een graf en de `eigenaar` van een kunstwerk op een graf betekent het feitelijk helemaal niets. Ik herhaal het voor de duidelijkheid: helemaal niets. Ik zal het uitleggen. Ik beschrijf eerst (1) de huidige juridische situatie en (2) de situatie zoals veel mensen dachten dat het was.
1. De rechthebbende op een graf heeft een grafrecht. Een grafrecht geeft zeggenschap (`een uitsluitend recht` zegt de wet) over de ongeveer 2 vierkante meter die het graf beslaat. Die zeggenschap strekt zich uit tot IN de grond (de rechthebbende bepaalt wie begraven mag worden en wie niet) en tot BOVEN de grond (de rechthebbende kiest zelf het monument van zijn keuze, moet het zelf onderhouden, zelf laten repareren als er iets kapot is en draagt zelf het risico als het monument zou omwaaien en is verantwoordelijk als zijn monument omwaait en bijvoorbeeld het naastliggende graf beschadigt). De begraafplaats heeft het juridisch eigendom, maar de rechthebbende heeft alle zeggenschap. en lusten en lasten (zeg maar: het `economisch` eigendom). Dat is gewoonlijk geregeld in de beheersverordeningen en beheersreglementen van begraafplaatsen.
2. Stel dat niet de begraafplaats, maar de rechthebbende op een graf de eigenaar van het grafmonument is. Wat betekent dat? Dat houdt in dat de rechthebbende zelf het monument van zijn keuze kiest, het zelf moet onderhouden, zelf laten repareren als er iets kapot is en zelf het risico draagt als het monument zou omwaaien en verantwoordelijk is als zijn monument omwaait en bijvoorbeeld het naastliggende graf beschadigt.
U ziet: tussen 1 en 2 is geen verschil. Althans niet voor de rechthebbende. Wat is dan het nut van deze rechtsregel en wat betekent dan de uitspraak van de Hoge Raad? Het verschil is het risico van de begraafplaats. Als een grafrecht afgelopen is en het monument blijft staan, dan is de vroegere rechthebbende niet meer aansprakelijk en verantwoordelijk. Maar wél de juridische eigenaar: de begraafplaats. Ook als de begraafplaats haar administratie niet op peil zou houden en van een graf waar nog rechten op rusten niet zou weten wie de rechthebbende is, is de begraafplaats aansprakelijk als de rechthebbende niet te vinden is. De juridische eigendom en de daaruit voortvloeiende aansprakelijkheid van de begraafplaats is een waarborg voor onschuldige derden, die het slachtoffer zouden kunnen worden van schade die is veroorzaakt door een grafsteen. Ik pak een theoretisch geval. U werkt met glas. Stel er is een glas-in-lood monument en op de een of andere manier zou tijdens een storm een stuk glas los raken, wegwaaien en bij een rondlopende bezoeker een snee in het been veroorzaken. Voor de ziektekosten van die bezoeker is de rechthebbende van het graf(monument) aansprakelijk. Dat is zo als de rechthebbende juridisch eigenaar is en het is ook zo als (weliswaar de begraafplaats juridisch eigenaar is maar) de rechthebbende economisch eigenaar is. Dat maakt geen verschil. Maar, als het zou gaan om een graf voor 20 jaar en dit voorval gebeurt in het 21e jaar, dan is de rechthebbende niet aanspreekbaar. Maar wél de begraafplaats, die juridisch eigenaar blijft. Daarom is deze rechtsregel een bescherming voor derden. En de begraafplaats kan haar risico`s beperken door óf goed bij te houden welke monumenten nog goed in orde zijn, óf een monument na afloop van de termijn weg te halen. Een en ander betekent in de praktijk, ook voor begraafplaatsen, weinig. Het komt natuurlijk wel eens voor dat een grafmonument omvalt, dat gebeurt zelfs regelmatig met zware stormen. Maar dat derden daar schade door ondervinden, komt relatief zelden voor. Alleen al het feit dat na al die jaren/eeuwen er pas de afgelopen 10 jaar over geprocedeerd is, vanwege het principe, geeft ook al aan dat het in de praktijk weinig problemen geeft. Over de emotionele impact voor rechthebbenden kan ik weinig zeggen. Maar het is met het monument niet anders als met het graf zelf: daar is men ook geen juridisch eigenaar van. De situatie in en boven de grond is juridisch exact hetzelfde. Ik denk dat men niet op de juridische situatie moet letten, maar op het feit dat men zich als rechthebbende kan gedragen alsof men eigenaar is. En dat men als rechthebbende ook alle lusten en lasten van een eigenaar draagt. In gewoon Nederlands: het is gewoon hun graf en hun grafmonument. Niks meer, maar ook niks minder.” mr W.G.H.M. van der Putten

Pauline Harmsen
10 april 2006